ما "آتش به اختیار"یم! اما: قدر این اعتماد را بدانیم!

ما "آتش به اختیار"یم! اما: 

قدر این اعتماد را بدانیم!

شانزده سال بیشتر نداشتم که برای اولین بار این کلمه را شنیدم. حدود دو ساعت مانده به اذان ظهر، سنگر شهید چراغچی، میانه های جاده ی بدر، ماشین فرماندهی توقف کرد و فرمانده به همراه یک نفر همراه از ماشین پیاده شدند. حفاظت آنسوی جاده بر عهده ی نیروهای ارتش بود. فرمانده آنان که یک سروان بود با دیدن فرمانده ما برای احوالپرسی آمد و همه با هم وارد سنگر شدیم!

آمدن فرمانده و همنشینی با او روحیه ای تازه بود مخصوصا مهربانی و لبخندی که همواره بر لب داشت! ساعتی گذشت! گفتیم و شنیدیم، خندیدیم، گل بازی کردیم و از فرمانده و مهمانمان پذیرایی کردیم. رفته رفته به اذان ظهر نزدیک می شدیم که "آتش تهیه" بی امان دشمن آغاز شد!

دشمن با انواع گلوله های توپ و خمپاره های 120 مسیر جاده و به خصوص سنگر ما را که به اصطلاح موقعیت آن "لو" رفته بود نشانه گرفته و همه ی ما در کناره دیوارهای بتنی سنگر آرام و بی صدا نشسته بودیم! به استحکام سنگر اعتماد داشتیم ولی هر لحظه احتمال داشت مسیر ورودی تخریب شده و برای مدتی داخل سنگر حبس شویم!

در ابتدای جاده و روبروی دشمن "دژ کاسه" قرار داشت که به دلیل اهمیت موقعیت آن، فرمانده دسته در آنجا اقامت داشت و معاون وی در سنگر شهید چراغچی. ولی امروز فرمانده مهمان ما بود و در دژ حضور نداشت! آتش فراوان دشمن نیز اجازه حرکت نمی داد و در این اوضاع و احوال ارتباط ما نیز با دژ قطع شد!

از آنجا که در سه طرف جاده دشمن حضور داشت جهت رعایت اسرار نظامی برای ارتباط از بی سیم کمتر استفاده می شد و ارتباط تمام مسیر با تلفن های قورباغه ای با سیم برقرار می شد. بچه های سیمبان قصد داشتند جهت برقراری ارتباط دل به جاده بزنند ولی فرمانده جهت حفظ جان آنان، مانع شد! حاج آقای ساعدی معاون دسته که همسنگر ما بود گفت: برادر فخرایی، الان شما در دژ حضور ندارید و امکان ارتباطی نیز "مختل" شده هرلحظه ممکن است با "تک" دشمن مواجه شویم اجازه دهید بچه ها بروند و سیم ها را وصل کنند. فرمانده لبخندی زد و با خونسردی گفت: بچه های دژ، آتش به اختیارند و بحمدالله هر کدام برای خود فرماندهی هستند!

فرمانده ارتشی میهمان با تعجب پرسید: آتش به اختیار؟ مگر ممکن است؟ فرمانده ما دوباره و با تأکید پاسخ داد: بله، ما به بچه ها اعتماد داریم و به آنان اختیار تام دادیم!

در دیدار اخیر دانشجویان با مقام معظم رهبری وقتی این کلمه را آنهم در مورد امور فرهنگی شنیدم کاملا متوجه اهمیت و عمق موضوع شدم هرچند پس از آن شاهد اظهارات و مباحث گاه ضد و نقیض در فضای مجازی بودیم آنهم از سوی بسیاری از افراد که شاید برای اولین بار با این کلمه روبرو می شدند و سن و سال آنها به دوران آتش و خون قد نمی داد!

واقعیت آن است که: حوزه ی فعالیت های فرهنگی، محدوده ای وسیع، مهم، دقیق و ظریف است و فعالان این عرصه که مراجع، طلاب، استادان، دانشجویان، فرهنگیان و حتی دانش آموزان هستند نقش مهمی در هدایت امور فرهنگی دارند و مقام معظم رهبری با این فرمان، اعتماد خود را به همه ی این گروه ها نشان دادند تا بتوانند در مقابل هجوم بی امان دشمن به فرهنگ و ارزش های دینی و ملی ما واکنش سریع نشان دهند!

آنچه باید مورد توجه قرار گیرد این فرمان برخلاف برخی تحلیل های سطحی و گاه مغرضانه دستور به بی قانونی و هرج و مرج و شکستن حریم ها و حرمت ها نیست چرا که همه می دانیم رهبری معظم بیش از هرکسی به رعایت موازین قانونی تأکید دارند. بلکه این فرمان بدان معناست که گرچه فعالیت های فرهنگی متولیان خاص خود را دارد ولی برای توسعه ی فرهنگ ناب اسلامی-ایرانی و مقابله با تهاجم سازمان یافته به آن، نباید منتظر بخشنامه و دستور باشیم بلکه همه وظیفه داریم در حد توان خود در راه اعتلا و پاسداشت آن بکوشیم.

ما حق نداریم یافته ها و برداشت های شخصی خود را به نام تبعیت از ولایت، خارج از روند قانونی بر اجتماع تحمیل نماییم! ما حق نداریم با ایجاد هرج و مرج و بی قانونی پایه های نهادهای قانونی را سست نماییم! ما نباید با اقدامات فراقانونی و با توسل به اختیاری که فرمانده هوشیارمان به ما تفویض نموده است به اعتماد ایشان خیانت نماییم! ما باید نشان دهیم که در محیط خانواده، جامعه، کوچه و بازار، محل کار، تحصیل، تدریس و ... می توانیم متولی امور فرهنگی باشیم.

بی تردید توسعه ی فرهنگی که زیربنای پیشرفت در سایر امور اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است در سایه ی دلسوزی، همدلی، صبر و حوصله ی آحاد جامعه و رهبران فکری آن، امکان پذیر خواهد بود و لازم است همه با روحیه ای بسیجی در این عرصه مهم وارد شویم تا شاهد رشد و تعالی در این زمینه باشیم.