برجام، قراردادی دو جانبه یا میثاق نامه ای بین المللی؟

برجام، قراردادی دو جانبه یا میثاق نامه ای بین المللی؟

هنگامی که فرزندان میدان دیپلماسی این آب و خاک به فرماندهی یک دیپلمات کارکُشته مانند محمد جواد ظریف زیر نظر حقوق دانی زیرک و آگاه یعنی دکتر حسن روحانی و تحت نظارت مقام معظم رهبری که خود آشنا به زمان و مسائل بین المللی است مشغول مذاکره و چانه زنی جهت احقاق حقوق ملت ایران و برداشتن تحریم های ظالمانه ی دشمنان بودند دو گروه در داخل و خارج با اقدامات گوناگون سعی داشتند این گفت و گوها را به شکست بکشانند.

مخالفان خارجی شامل دو دسته: صهیونیست های متجاوز و منافقان خیانت کار بودند که هیچ گاه با هیچ توفیقی برای جمهوری اسلامی ایران همراه و همگام نبوده و نخواهند بود! در داخل نیز دو گروه با این مذاکرات مخالفت کرده و "دلواپس" موفقیت آن بودند نخست عده ای که به دلیل نا آگاهی و غلبه ی احساسات، این مذاکرات را با منافع ملی سازگار نمی دانسته و توافق بر سر هرگونه حق به دست آمده را نادرست دانسته و دلسوزانه مخالف مذاکره با کشورهای غربی و آمریکا بودند و گروهی دیگر با توجه به منافعی که از منظر تحریم ها در سال های گذشته نصیبشان شده بود توافق را به منزله ی جمع شدن بساط بهره برداری های شخصی خود می دانستند که ریاست محترم جمهور نام این گروه را به حق "کاسبان تحریم" گذاشت! این عده با استفاده از حساسیت های قابل احترام گروه اول دایه ی مهربان تر از مادر شده و با شدت هرچه تمام تر سعی نمودند با کمک گرفتن غیر مستقیم از امکانات مخالفان خارجی، نقش دلواپسانی دلسوز را ایفا نمایند و بی گمان اگر حمایت های مشخص و آشکار مقام معظم رهبری از تیم مذاکره کننده نبود این افراد در جهت منافع شخصی خود مانع شکل گیری توافق می شدند.

پس از به نتیجه رسیدن برجام این گروه اخیر که تمام منافع خود را در خطر می دیدند سعی کردند به اشکال مختلف در راه ادامه ی روند عادی شدن امور کشور سنگ اندازی نمایند و هر لحظه مترصد فرصتی بودند تا یک اتفاق را دست آویز حمله به دولت قرار داده و فریاد وا اسلاما و وا مصیبتا سر دهند و شیرینی این موفقیت را در کام مردم و دولت تلخ نمایند!

سرانجام بهترین حربه برای آنان مصوبه مجلس نمایندگان و سنای آمریکا جهت تمدید 10 ساله تحریم ها شد و اکنون اهداف خود را تحقق یافته دانسته و باز هم در اثر عدم اطلاع عده ای از دلسوزان نظام فرصتی پیدا نموده اند تا برای برجام "مجلس ختم" بگیرند و به امید بازگشت شرایط زمان تحریم خواب های شیرین ببینند! در حالیکه اندکی آشنایی با قوانین و عهدنامه های بین المللی و مخصوصا منشور سازمان ملل کافی است تا متوجه شویم "برجام" قراردادی دو جانبه بین ایران و رئیس جمهور آمریکا نیست که یک طرف بدون توجه به عرف بین الملل آنرا زیر پا گذاشته و همه چیز به حالت اول برگردد!

برجام، عهدنامه ای است میان چند کشور مهم جهان که به تصویب شورای امنیت "مهم ترین نهاد اجرایی و تأثیرگذار بین المللی" قرار گرفته و در خود آن سند راهکارهایی برای نقض آن و چگونگی برخورد با نقض کننده در نظر گرفته شده است.

قبل از برجام و در دوران تحریم ها، آمریکا و متحدانش تلاش زیادی انجام دادند تا کشور ما را در انزوا قرار دهند و با توجه به موضع گیری های احساسی و نابخردانه برخی از مسوولین دولت گذشته مخصوصا رئیس جمهور سابق، تا اندازه ای در راه رسیدن به این هدف ظالمانه موفق شده بودند ولی مذاکرات هسته ای در "دولت تدبیر و امید" حقانیت دولت و ملت ما را به جهانیان ثابت کرد.

بی تردید اکنون هر کدام از کشورهای امضا کننده ی برجام آنرا نقض نمایند خود در انزوای بین المللی قرار خواهند گرفت و حقانیت جمهوری اسلامی به اثبات خواهد رسید و این بزرگترین دستاورد این توافق بین المللی برای سیاست خارجی دولت دکتر حسن روحانی خواهد بود و بی گمان هر اتفاقی بیفتد شرایط به دوران قبل از برجام برنخواهد گشت تا عده ای میلیارها اختلاس کنند و دکل بدزدند و حساب های شخصی خود را از بیت المال انباشته سازند!

بهتر آن است که حداقل این گروه دم فرو بندند و به مصوبه ی اخیر مجلس نمایندگان و سنای آمریکا دل خوش نکنند چرا که ریاست دستگاه اجرایی بر عهده ی یک حقوق دان بین المللی است و هدایت سیاست خارجی را دیپلماتی زیرک و آشنا به روابط و عرف بین الملل برعهده دارد و از همه مهمتر مسوولین دستگاه اجرایی در عمل و نه حرف، گوش به فرمان "مقام معظم رهبری" هستند که به همه ی این امور اشراف کامل دارند. لذا "دلواپسانِ کاسب تحریم" بدانند که: آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت!