در مکتب حسین علیه السلام (قسمت هفتم) عاشورا الگویی برای همگان...

در مکتب حسین علیه السلام

(قسمت هفتم)

عاشورا الگویی برای همگان...

آن هنگام که حسین (ع) قصد عراق نمود در مدینه و مکه افرادی به قصد خیرخواهی به ایشان مراجعه و بی وفایی کوفیان و پیمان شکنی آنان نسبت به علی (ع) را یادآور شده و حضرت را از حرکت به طرف آن سامان برحذر داشتند و هنگامی که ایشان را مصمم به حرکت دیدند پیشنهاد کردند از بردن اهل بیت به صحنه ی خطرناک دیار بی وفایی و غَدر خودداری نماید ولی امام نپذیرفت چرا که هدف مورد نظر ایشان جز با حضور عزیزترین و نزدیکترین یارانش امکان پذیر نبود!

حسین با تمامی داشته های خود عازم دیار مکر و فریب و به میان مردمان هزار رنگ کوفه می رود او می خواهد خون مبارک خویش و یارانش را بر چهره ی این مردمان غفلت زده بپاشد تا مگر از این خواب سنگین بیدار شوند! انسانی هایی که هنوز 50 سال از وفات پیامبرشان نگذشته پرورش یافته ی مکتب او را به جرم خروج از دین به شهادت می رسانند و از این اقدام نه تنها نادم و پشیمان نیستند بلکه موفقیت خویش را جشن گرفته و به رقص و پایکوبی می پردازند!

حسین با این اقدام نه تنها می خواهد ایثار و از خودگذشتگی را به اوج برساند بلکه قصد دارد تابلویی نقاشی کند تا الگویی شود برای تمامی اعصار و قرون، مردمان همه ی دوران ها در دورترین نقاط این کره ی خاکی! او می خواهد همگان از خُرد و کلان، زن و مرد حتی مسلمان و غیر مسلمان این طرح دقیق و ظریف را به تماشا بنشینند و برای حیات خویش نمونه ای عملی داشته باشند.

ترسیم این صحنه ی زیبا چنان با لطافت و ظرافت انجام می گیرد که هیچ نقاش چیره دستی نمی تواند مانند آن را در خیال بپرورد! روز عاشورا هر کدام از افراد حاضر در میدان نقشی بر عهده دارند: کودک خردسال، دختر سه ساله، نوجوان، جوان، میان سال، پیر مرد، دخترها و زن ها همه و همه آمده اند تا نقش بی بدیل خود را به خوبی اجرا نمایند و الگویی شوند برای انسان ها در گذر زمان!

و حسین (ع) در آخرین لحظات با آوردن فرزند خردسال خویش به مقابل دشمن سنگدل و پاشیدن خون او بر آسمان پس زمینه ی این تابلو حیرت انگیز را سرخ تر می نماید تا این سخن را در دل تاریخ حجاری کند: مرگ سرخ بسی شیرین تر از زندگی همراه با نکبت و ذلّت است ... !