در مکتب حسین علیه السلام (قسمت چهارم) مرگ با عزت بهتر از زندگی همراه با ذلت!

در مکتب حسین علیه السلام

(قسمت چهارم)

مرگ با عزت بهتر از زندگی همراه با ذلت!

به دنبال دعوت کوفیان، حسین(ع) با فرستادن نماینده ی خود به سوی آنان عازم مکه و سپس رهسپار سرزمین عراق می شود. وصیت می کند و خطبه می خواند تا هدف قیامش در دل تاریخ ثبت شود و راهنمای پیروانش باشد.

در جای جای سخنان حسین تاکید بر عدم پذیرش خلافت یزید است و ایشان بارها علت این سرکشی و طغیان خود را با صدای بلند فریاد می زند. یکی از شعارهای امام‌حسین(ع) در روز عاشورا این بود: «الموت خیرٌ من رکوب العار  و العار خیر من دخول النّار. مرگ از پذیرش ننگ بهتر، و ننگ از ورود در آتش سزاوارتر است.» و نیز آن بزرگوار در روز عاشورا می‌فرمود: «این ناکس پسر ناکس مرا به پذیرش یکی از دوکار ناچار کرده است. یا شمشیر کشیدن و کشته شدن و یا پذیرش ذلّت. ذلت از خاندان ما به دور است. هیهات که ذلت و زبونی را اختیار کنم. نه خدا به ذلت من راضی است، نه رسول خدا و نه مؤمنان و نه دامن‌های پاکی که مرا تربیت کرده‌اند. همچنین مردان غیرتمند و آزاده، کشته شدن را بر پیروی از انسان‌های پست ترجیح می‌دهند.»

او در مکتب مردی پرورش یافته که مهمترین درسش عزت و سربلندی است! صدای علی(ع) نه در گوش حسین بلکه در طول تاریخ بشر طنین انداز است که: فَالْمَوْتُ‌ فِي حَيَاتِكُمْ‌ مَقْهُورِينَ‌ وَ الْحَيَاةُ فِي مَوْتِكُمْ قَاهِرِين‌ یعنی مرگ در این است که زنده باشید و ذلیل و مقهور باشید ولی حیات در این است که بمیرید ولی سربلند و آبرومند باشید. بر همین اساس وقتی خبر پیمان شکنی کوفیان و صف آرایی آنان در مقابل خود را می بیند؛ آنگاه که لشکر عظیم شامیان و کوفیان را در برابر سپاه کوچک اما مصمم و آماده ی خود مشاهده می کند باز هم اعلام می دارد: «و الله لا اعطیکم بیدی اعطاء الذلیل و لا افرّ فرار العبید؛ به خدا سوگند همانند افراد فرومایه تسلیم شما نمی‌شوم و مانند بردگان نیز فرار نمی‌کنم.»

حسین هیچگاه زندگی چند روزه دنیا که همراه با پذیرش ذلت بار ظلم ظالمان و حکومت مفسدان باشد را با عزت و سربلندی شهادت در راه خدا معاوضه نمی کند و فریاد بر می آورد: «فانی لا اری الموت الاّ السعادة و الحیاة مع الظالمین الاّ برما؛ من در چنین محیط ذلت‌باری مرگ را جز سعادت و زندگی با این ستمگران را جز رنج و نکبت نمی‌دانم.»

و اینگونه است که نامش، قیام و عظمتش، پرفروغ و تابنده در بلندای اعصار و قرون می درخشد و روشنایی بخش مسیر انسان هاست و ایمان می آوریم:

زندگی زیباست!

زندگی آتشگهی دیرینه پابرجاست!

گر بیفروزیش رقص شعله اش تا بیکران پیداست!

و رنه خاموش است و خاموشی گناه ماست ...!