در مکتب حسین علیه السلام (قسمت ششم) جایگاه رفیع نماز

در مکتب حسین علیه السلام

(قسمت ششم)

جایگاه رفیع نماز

در دین اسلام، عبودیت و بندگی مهمترین و ارزشمندترین آموزه است که زیباترین جلوه ی آن در اقامه ی نماز تجلی یافته است. آنگاه که فرد مسلمان وضو می سازد و خود را تطهیر می نماید تا در پیشگاه قادر بی همتا به مدح و ثنا بپردازد؛ وقتی مومنین با خشوع فراوان در مقابل خداوندگار خود تکبیر می گویند و سر تعظیم به خاک می سایند با بزرگ شمردن خالق کائنات بر هرچه غیر اوست پشت پا می زنند و از تمام لذت های مادی تنها سرخوشی همداستان شدن با معشوق حقیقی را بر می گزینند!

بی جهت نیست که در شریعت پیامبر عظیم الشأن اسلام، نماز جایگاهی والا دارد و آن را ستون دین نامیده اند چرا که نمازگزار واقعی با تسلیم در برابر آفریدگاری قدرتمند و قوی شوکت تمامی قدرت ها را ناچیز می بیند و در این جاست که آماده می شود تا دیگر واجبات را نیز بر مبنای همین باور انجام دهد.

حسین (ع) که برای احیای شریعت جدش رسول الله دست به قیام زده همواره سعی می کند تا این مهم را به یاران خود و اطرافیانی که شاهد حرکت او هستند و حتی دشمنان نشان دهد و در دل تاریخ ثبت کند که وی همواره به اصل مهم و اساسی نماز پایبند بوده و آنرا بزرگ می شمرده است.

از آغاز حرکت امام به مناسب های مختلف سعی می کند بر این اصل اساسی تأکید ویژه داشته باشد. مردم كوفه در اولين نامه به امام حسين(ع) نوشتند: ما حاكم كوفه را قبول نداريم و پشت سر او نماز نمي‏ خوانيم. او نماز جماعت و جمعه را براي دربار خود اقامه مي‏ كند نه مردم! ایشان حرکت خود از مدینه را پس از اقامه نماز آغاز می نماید و در ادامه هنگام حضور در مکه تبلیغات خود برای قیام را در مسجدالحرام انجام می دهد. تمام خطبه های مهم خود را پس از اداء این فریضه ی الهی ایراد می کند؛ برای سپاه حر پس از اقامه نماز سخن می گوید و هنگامی که سپاهیان عمرسعد قصد دارند روز نهم محرم بر سپاهیانش یورش آورند یک شب وقت می خواهد تا به نماز و نیایش بپردازد و با خدای خویش خلوت کند. روز عاشورا نیز پس از نماز صبح با یاران خویش سخن می گوید و عجیب ترین و در عین حال ماندگارترین اقدام آن حضرت برپا نمودن نماز در گرما گرم جنگ و هنگام ظهر عاشوراست!

همه ی این اقدامات برای آن است تا به ما تعلیم دهد که اساس دین بر عبودیت و بندگی خداست و هیچ فریضه ای نمی تواند برتر و بالاتر از آن باشد و چه دورند از حقیقت آنان که تصور می کنند می توانند با عزاداری برای حضرتش شانه از زیر بار این واجب الهی خالی کنند و متأسفانه گاه شدت سرگرم شدن به عزاداری مستحب آنان را از نماز واجب باز می دارد!!!